Met de Stroom mee
Omdat ik niets kon schrijven ging ik schilderen. Ja, inderdaad, net als mijn buurman. Het is immers veel makkelijker niets te zeggen zonder woorden[!]. Als je te hard aan een deur trekt, klemt hij dicht.
Ik gebruikte een oude tube van Coby, ik gebruikte de verf voor een schilderij dat zij niet schilderde. Alle tubes en doeken en vellen papier zitten vol met ongeschreven gedichten en schilderijen. Moeten wij melancholisch worden over alles wat niet geboren wordt? Welnee. Uit alles dit. Uit alle mogelijkheden dit leven.
Ga met de stroom mee. Ik hoorde het vanavond op een filmpje op internet, ik zal u zo een link geven. Laat die boot keren, geef mee. Geef mee met de stroom die je zelf gecreëerd hebt, of waar je zelf voor gekozen hebt. Laat alles als vanzelf gaan.
Hmm, hoe smaakt dat? Mag dat? Kan je dat toelaten? Het makkelijk laten gaan. Je leven dragen als een goedpassende jas.
Er was een andere video en ik zag hem gisteravond twee keer en vandaag nog een keer. Hoe het ongeziene met ons communiceert. Dat het nooit wijzer kan zijn dan onszelf en dat het nooit meer kan geven dan wij toestaan dat het geeft. Wilt u daar eens over nadenken? Wij bepalen zelf wat wij ontvangen. Wat laten wij toe? Durven wij die deur open te zetten, ons over te geven? Durven wij toe te staan dat er dingen zijn die wij niet weten en staan wij toe dat we ons erdoor laten voeden?
Ik heb steeds naar woorden gezocht en zij zegt het. Het zijn niet haar woorden, maar het is Abraham die door haar spreekt. Hij spreekt niet in woorden, maar in energie. Zij Esther moet er woorden bij vinden, dat is haar taak.
Wij zijn aan het verschuiven. Door toe te laten of enkel maar te overwegen dat het zo zou kunnen zijn, of in ieder geval anders dan wij ooit gedacht hadden, verschuiven wij. Verschuiven wij van contrôle en achterdocht naar overgave, openen, contact maken. We leven in een bijzondere tijd vindt u niet? Dat dingen verschuiven. Niet de kleur van de mode of zo, maar wezenlijke dingen, essentiële dingen, zaken die aan de wortel van ons bestaan liggen en het bevindt zich allemaal in ons. Wij zijn de poort zelf naar alle mogelijkheden. Het is overweldigend. Dat hoef ik niet te zeggen, want het duwt u er eerder vanaf dan naartoe. U moet en wilt dat natuurlijk voor uzelf uitzoeken. Maar het is wel zo, dat er geen steen op de andere blijft als dit verandert: vanwaaruit wij leven, met welke blik wij kijken. Dit is een avontuurlijke tijd. Je hoeft er je huis niet vooruit. Het is een avontuur met jezelf, met je wezen, met wie je bent. Met wie je denkt te zijn. Dat komt op lossen schroeven te staan. Weet u wie u bent? De vraag is oneindig veel beter dan het antwoord. Het is bijzonder om zo samen te zijn. Samen met u, samen met mezelf, samen met het veel grotere, dat, zoals deze vrouw laat zien, zo bereid is om tot ons te spreken, door ons te spreken.
Esther Hicks: Abraham on the Stream
Esther Hicks: Abraham Explains Who They Are