Het Mompelen

Tweezaamheid

september 11, 2017 by 1 Comment

Alles geeft elkaar een hand. Ook dat wat geen hand heeft, ook dat wat geen hand wil geven. Ik geef mijzelf een hand.

Zonder het te beseffen was hij weer begonnen contact te leggen en zich dingen af te vragen. De ongelofelijke nabijheid der dingen bijvoorbeeld. Alles zo trouw aan zichzelf. Of de wind hoog en verweg. Kleuren, vormen, geluiden en stemmingen die elkaar afwisselen.
Voorzichtig, zonder het minste geluid te maken, gleed hij terug naar de plaats waar alles zijn oorsprong heeft. De woordloze plaats, gevreesd en gezocht. Stil en vol. Wij leven bij de gratie van de dood.

De dingen die we tussen ons heen en weer schuiven wachten geduldig op een blik van herkenning.
Zij hebben slechts één verlangen. Herkend te worden als wat ze werkelijk zijn.

Gedichten

Birdman

oktober 24, 2015 by 0 Comments

birdman.jpg

Half air
half earth he is
half bird
and the other half human

A non-flying bird
a walking bird
his head twisting
still
twisting again
listening, whistling

The inner world
of birdman
is that vast expance
permanently shapeshifting
under the influence
of birdsong
sliced by tjif-tjaf, commanded by ren,
consolated and set free again
by robin and blackbird

in the background the
grave tones of the woodpigeon
talk of all
things passing

Birdman walks the earth gently
his firm floppy feet
plant themselves
carefully
between the bluebells

His heart is up there
where his feathered frineds
shape the edges
of his universe
not only by their
singing, their fleight and their
unimaginable colours
but even more by their
invisibility
their silence
their capacity
to retreat
into complete
non-existence

That is where finally
all our longing
finds its fulfilment

Kain en Abel

Martha, de Ongeziene

november 13, 2013 by 1 Comment

vuurbloem.jpg

Zoals jullie naar ik meen op weg zijn naar het hogere, misschien wel het allerhoogste, zo ben ik altijd op weg geweest naar het allerdiepste, diep de aarde in, naar waar het eeuwige vuur brandt.
Wij mensen zijn van die aarde gemaakt. Wij zijn eigenlijk, ieder van ons, stukjes aarde die tot leven gekomen zijn. En dus dragen we het vuur van de aarde in ons, net als al het andere dat leeft. Elke vogel, elke bloem, elke worm draagt dat vuur in zich.

Ik ben een vrouw. Dat wil zeggen, ik ben de draagster van het vuur. Ik draag het in mijn schoot, mijn buik, mijn baarmoeder. Ik behoed het vuur en behoud het. Wij vrouwen zijn de hoeders van het vuur en wij geven het vuur door aan hen die wij op de wereld zetten.
Natuurlijk is het zo dat ook mannen vuur in zich dragen. Maar ik zou ze in het algemeen nou niet bepaald hoeders van het vuur noemen; ze verkwisten en verspillen het, ze schieten het weg vanuit hun geweren, penissen en kanonnen, altijd op jacht naar een kortstondig hoogtepunt. Continue reading “Martha, de Ongeziene”