Alles voor Niets

Hmmm. Eerst maar eens een beetje geluid maken. Misschien dat zich aan dat geluid wat woorden rijgen. Zich aansluiten in zwijgende rijen. Misschien dat zich aan dat geluid wat woorden zwijgen. Misschien.
Ik leef nog in de illusie dat wel woorden meer zou zijn dan geen woorden, dat schrijven meer is dan niet schrijven. Dat het maken en plaatsen van een foto meer is dan beeldloos zijn.
Maar dat is wel waar het uiteindelijk naartoe wil, vermoed ik, naar beeldloos zwijgen.
Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst nog maar eens lekker zwijgen met een omhaal van woorden, misschien komt er zelfs een verhaal. En daar dan een plaatje bij gezocht, natuurlijk. Toch nog iets van… werk, van ding gedaan, van lied gezongen.

Rumi zegt ergens: de handel hier in deze winkel is leegte, dat is wat we te koop aanbieden. De gedichten zijn hier enkel om u naar binnen te lokken, om het voor u aantrekkelijk te maken om hier naar binnen te komen, ze zijn enkel de verpakking om de handel in te verkopen
Ik, daarentegen, ben nog druk bezig met woorden en beelden, alsof het heuse appels en peren zijn. Alsof hier iets te koop zou zijn, alsof ik wat aan te bieden heb.
En toch, in omgekeerde zin, ben ik op mijn manier met hetzelfde bezig. Ik probeer mijn handel, mijn woorden en beelden zodanig te rangschikken, dat ik de leegte verleid hier naar binnen te stappen, de stilte. Opdat het woordloze mijn klant zou worden. Opdat hij op een dag mijn winkel binnen zou stappen en zeggen: ‘ik koop alles van je, alle woorden, alle beelden.’
En dan vraag ik natuurlijk: ‘wat wil je er voor geven?’
‘Niets’, lacht hij dan, ‘ik geef niets voor die hele handel van je.’
En ik? Ik val op mijn knieën, sprakeloos van blijdschap, woordeloos. Niets… wat een prijs. Het is precies waarvan ik nooit heb durven dromen!
‘Verkocht!,’ roep ik, lachend door mijn tranen. Het is beslist de beste koop die ik ooit had kunnen sluiten!