Het zingende Paard

Gisteren hoorde ik van Stella een geweldig verhaal, geweldig in simpelheid.

Er was eens een man die verdacht werd van een zwaar misdrijf, en de rechter, die overtuigd was van zijn schuld, veroordeelde hem tot de doodstraf.
Nu was het in dat land gebruikelijk dat alle ter dood veroordeelden, voordat hun vonnis voltrokken zou worden, een gesprek hadden met de koning.
De koning luisterde aandachtig naar het verhaal van de man en begon gaandeweg te twijfelen. Was deze man nu wel echt schuldig? Hij besloot de man een kans te geven.
– ‘Ik geef je een jaar, en als je er binnen die tijd in slaagt om mijn paard te leren zingen, dan ben je een vrij man. Ga nu, dan zie ik je over een jaar terug.’
Opgelucht omdat hij extra tijd van leven had verliet de man de paleispoort, waar hij zijn beste vriend tegenkwam, die juist op het punt stond om naar binnen te gaan, om de terechtstelling bij te wonen.
– ‘Hé vriend, wat is er gebeurd? Heb je gratie gekregen?’
– ‘Nou dat is een beetje te veel gezegd. Maar ik heb wel een extra jaar van leven gekregen en als het me binnen die tijd lukt om het paard van de koning te laten zingen, dan ben ik vrij voor altijd’
Het gezicht van de vriend betrok.
– ‘Lieve jongen, wat ben je toch naïef. Al zou je honderd jaar de tijd krijgen, dat paard van de koning zal nooit zingen. Als ik jou was, dan zou ik me maar schikken in m’n lot, ik zou me omkeren en m’n hoofd in de strop leggen, dan ben je overal van af.’
Maar de man schudde zijn hoofd.
– ‘Weet je, in een jaar kan er heel veel gebeuren. Misschien dat de koning sterft, misschien ga ik zelf wel dood. En heel misschien… gaat het paard wel zingen.’ (…)