Hmm. Gewoon weer vanaf hier. Vanaf geen idee. Vanaf geen idee over wat de wereld is. Als een slak voelhorens uitsteken in de ongeziene wereld. Bram en ik zaten in de tuin. Wanneer zijn we goed genoeg? Het was een…
Tegenover mijn huis staat een afvalcontainer. Omdat het één van de weinigen in de hele buurt is, komt er elke dag een grote truck van de Roteb om het ding te legen. Maar de laatste tijd kwam hij wel 3…
je keert je van me om duif vliegt weg ik verwijt je niets noch geef ik je de zegen ik ben volledig wie ik ben die man én die vrouw het ontmoeten én het zich afwenden het wenen van het…
Laatst moest ik denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen heb. Toendertijd vond ik het een teleurstellend verhaal, maar nu het me weer te binnenschoot ontvouwde zich voor mij de diepere betekenis, die zich in dat verhaal verborgen had…
Onder mijn jurk bloeit mijn ongeziene lichaam. Het bloeit omdat het zich zonder schaamte mag ontvouwen in het ongeziene. Alles van mijn lichaam, alle uiteinden ervan, alles gloeit van leven, van uitreiken. Ik ben als de glans van de penis…
– Wat? Nou… dit. Dit alles. Dit om ons heen, dit in ons, dit tussen ons. Dit van alle tijden naar ons toe en van ons naar alle tijden. Dit zingen! Dat is het! – Maar, ik hoor het niet…
Hij had de behoefte aan iets nieuws, een ander geluid. Geen oude wijn in oude zakken. Nee iets nieuws, lenteachtigs, iets uitbottends zonder weerga, mateloos liefdevol. De werkelijkheid bijvoorbeeld: woorden van overvloed, van genoeg en teveel. Wijn, niet een glas…
Dat is een grote geruststelling. Maar… wie is dat? Degeen die altijd hier is, is degeen die altijd hier is. Heeft geen naam, smaak of kleur, werpt geen schaduw, heeft geen afmetingen, is onbeschadigd en tijdloos. Is niet persoonlijk. Zweet…
Er is dit vroege leven in de yurt, de ronde tent met het houtgestookte kacheltje in het midden. En het bed waar we met zijn allen in sliepen. Alsof ik vanuit mijn moeders schoot in een andere baarmoeder geworpen werd….
Opeens leek het of ik in een vreemde stad was. Stad? Ik liep gewoon door, maar allengs vielen er gaten in wat ik mij van deze plek herinnerde. Woorden vielen weg. Gebouwen, hele gebouwen verdwenen, losten op, andere gebouwen die…
Hij heeft een hart als een bloem, een hoofd als de wind en voeten als van een gazelle. Lichtvoetiger gaande en was er niet. Hij werd, hij is, hij wordt steeds opnieuw in elke stap geboren. Kijk hij gaat weliswaar…
Wie is deze Prins? Wie heeft er een idee? Die prins, dat is ons eigen zelf, strevend naar het volledig verwezenlijken van wat hij/zij in potentie al is. Nog een keer. Deze Prins dat zijn wijzelf, het is dat deel…